Emeğin görünmeyen yüzü avm'ler
Günümüzdeki AVM’ler mimari estetikten yoksun mümkün olan en az alandan çok ticari alan yaratmayı amaçlayan insanları ihtiyacından fazla tüketmeye yönlendiren içerisinde ki herşey satış odaklı olup ziyaretçiyi AVM içinde mümkün olduğunca çok tutmaya alışveriş yapmaya zorlayan unsurlarla doludur. Örneğin üst katlara çıkmak için kullanacağınız asansör veya yürüyen merdivenleri en uç noktalara koyarak AVM içinde ne kadar dolaşırsanız o kadar iyidir mantığı ile inşaat projesi yapılmıştır.
Ülkemizdeki AVM sayısı 400’e yaklaşmıştır. Tüm AVM’ler 350 bin kişiye de istihdam olanağı sağlamıştır. AVM’lerin bu kadar rağbet görmesi ziyaretçi sayısının özellikle büyük şehirlerde fazla olmasının çeşitli sebepleri bulunmaktadır. Otopark sorununun olmaması, her çeşit mağazanın aynı mekanda olması, yiyecek içecek mekanlarının çeşitliliği ile insanların yalnızlık psikolojisinin vermiş olduğu etki ile sosyalleşe bildikleri ve eğlene bildikleri ortam olarak görülmesi AVM’leri ziyaretçiler için cazip hale getirmektedir.
AVM’lerde çalışan sayısı 350 bini geçmiştir. Peki bu çalışanların iş kollarındaki sorunları nelerdir diye bir göz atarsak karsımıza modern dünyada da kölelik düzeninin devam ettiğini görmekteyiz . Temel sorunlarının da her geçen gün arttığı sorunların dahada çeşitlendiği gerçeği ile karşılaşıyoruz. Buralarda genellikle üniversitelerden yeni mezun olanlarla genç bir emekçi kitlesi çalışmaktadır. Daha iyi bir iş bulana kadar çalışayım anlayışı ile yaptığı işe geçici bir süre gözü ile bakan bu kitle tahmin ettiklerinden çok daha uzun süre bu işleri icra etmektedirler. Yasal sınırların üzerinde çalışma saatleri ki bu bazen 12 saati bulmakta, boyunca ayakta duran ve gelen her müşteriyi güler yüzle karşılayan, çok kötü fiziksel ve sosyal ortamlarda bulunan, hafta sonu izinleri çok kısıtlı olan ve asgari ücrete tabii bu kitle gün boyunca ses düzeyi çok yüksek ortamda klimaların ürettiği yapay bir havayı solumak zorunda kalıp işverenlerin keyfi uygulamalarını göğüslemek durumundadırlar. Tüm bu zorlu efor sonucunda ise yemek kartlarına yüklenen günlük 10 TL gibi bir ücretle karınlarını doyurmak zorundadırlar. Bütün bunların yanısıra işten çıkarılmanın ve her an işsiz kalma olasılığının varolduğu mobbing uygulamasına maruz kalmaktadırlar.
İşverenin koymuş olduğu satış kotalarını tutturamama durumunda prim alamama gibi bir kötü sonla da her an kabus yaşamaktadırlar. Müşterilerin her türlü kaprisini göğüslemek vb gibi olumsuzluklarla aksama kadar çalışıp kendini değersiz hissetmenin vermiş olduğu duygularla eve gitmekteler. AVM çalışanları hem psikolojik hem sosyal hem fiziksel olarak büyük sorunların içine girmektedirler.
Türkiye de AVM emekçilerinin sorunu toplumsal bir sorun olma yolunda hızla ilerlemektedir. Çalışma ve sosyal güvenlik bakanlığının hızla konuya eğilmesi gerekmektedir. AVM çalışanlarının da çok acıl örgütlenmesi ve seslerini duyurmaları gerekmektedir.
Tek Çare örgütlü toplum olmaktan geçmektedir.
Yorum Gönder